Nasze Ukochane Kluby Piłkarskie

[El-Polako]

KKS LECH POZNAŃ




:.Historia.-.Klubu.:

Rodowód Lecha sięga dziejów organizacji, która nie była bezpośrednio związana ze sportem: Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W końcu w 1920 roku młodzi postanowili wystąpić z mało aktywnej organizacji i utworzyć własną drużynę futbolową. Zarejestrowanie klubu przypadło prawdopodobnie na niedzielę 19 marca 1922 roku. Z tą datą wiążą się zatem oficjalne narodziny Lecha. Już 4 sierpnia 1922 roku zmieniono nazwę na Towarzystwo Sportowe Liga Dębiec, a we wrześniu udało się wydzierżawić teren na boisko przy ul. Grzybowej. 17 września 1922 roku rozegrano pierwsze spotkanie, zakończone remisem 1:1. Rywalem była Sparta Poznań. Oczywiście zespół musiał rozpocząć rozgrywki od najniższej klasy rozgrywkowej w tamtym okresie była to C-klasa.

1928 -1945

Po czterech latach w 1928 roku udało się zdobyć awans o szczebel wyżej do B-klasy. Na promocję do grona najlepszych drużyn okręgu przyszło jeszcze poczekać do 1932 roku, kiedy to zrządzenie regulaminu pozwoliło Lidze znaleźć się w A-klasie, z której można było uzyskać prawo startu w eliminacjach do I ligi państwowej. Przed wojną dębieckim piłkarzom to się nie udało, jednak nastąpił kolejny ważny moment w dziejach klubu. Jesienią 1933 roku powołano do życia Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań, w skrócie KPW. W 1945 roku, tuż po zakończeniu wojny, działacze zaczęli szukać możliwości wznowienia życia sportowego w mieście. Pierwszym reaktywowanym klubem w mieście był Lech!

1945 - 1976

W 1947 roku Polski Związek Piłki Nożnej podjął decyzję o utworzeniu ekstraklasy. Eliminacje trwały przez cały rok. KKS trafił do bardzo silnej grupy, w której zajął 4. miejsce, a awans do ligi uzyskiwały tylko trzy. Poznaniacy złożyli jednak protest, a PZPN na specjalnym posiedzeniu postanowił powiększyć ligę do 14 zespołów, wraz z KKS i Widzewem Łódź. Te zespoły spotkały się zresztą w pierwszym meczu sezonu. Było to oczywiście pierwsze historyczne spotkanie KKS w I lidze. Łodzianie wygrali 4:3.W ekstraklasie zespół grał do 1957 roku. W tamtym okresie o sile zespołu decydował przede wszystkim Teodor Anioła, zawodnik, który zdobył dla Lecha najwięcej bramek w historii 141. Był także trzykrotnym "królem strzelców" polskiej ligi (1949-51). Przez półtora roku tworzył słynny tercet ABC, wraz z Edmundem Białasem i Henrykiem Czapczykiem. Tak utworzony atak był postrachem dla wszystkich zespołów w kraju. W tamtym okresie dwa razy udało się zająć w lidze 3. miejsce.

Rok 1957 jest ważny jeszcze z jednego powodu wówczas klub otrzymał nazwę Lech, kilka miesięcy później przemianowaną na KKS Lech. Jeszcze w 1960 roku udało się powrócić Lechowi do I ligi, jednak w 1963 roku zespół został zdegradowany aż na dziewięć lat. Nie obyło się także bez spadku do III ligi, zwanej wówczas Ligą Międzywojewódzką. Najbardziej spektakularny sukces odniósł trener Jerzy Kopa, którzy przeniósł się z Szombierek Bytom. Objął zespól w 1976 r., gdy ten był na ostatnim miejscu w tabeli. Zabrał piłkarzy na zgrupowanie w Błażejewku, stąd wydarzenia z tamtego sezonu nazywane są "Cudem w Błażejewku". Tylko cud bowiem sprawił, że Lech utrzymał się w lidze, a rok później wywalczył awans do europejskich pucharów, zajmując 3. miejsce!

1976-1990

Debiut na europejskiej arenie nastąpił 13 września 1978 roku przeciwnikiem był niemiecki MSV Duisburg. Była to surowa lekcja futbolu Lech przegrał 0:5 i 2:5.Kolejne sukcesy wiążą się już z nazwiskiem Wojciecha Łazarka, który objął zespół w 1980 roku. W tym samym roku drużyna była w finale Pucharu Polski (przegrała w Częstochowie Legią 0:5). Dwa lata później udało się to trofeum wywalczyć po wygranej we Wrocławiu nad Pogonią 1:0. 1983 i 84 rok, to niepodzielne rządy "Kolejorza" w kraju. Dwa mistrzostwa Polski i kolejny puchar, występy na europejskich boiskach z takim zespołami, jak: Aberdeen, Athletic Bilbao czy FC Liverpool. W 1988 roku Lech zdobył kolejny puchar tym razem udało się pokonać w finale w Łodzi Legię po serii rzutów karnych. W tym samym roku odbył się także najbardziej emocjonujący pojedynek Lecha w historii jego występów w pucharach. W drugiej rundzie poznaniacy trafili na słynną hiszpańską Barcelonę, prowadzoną przez Holendra Johana Cruyffa, a w ataku z Anglikiem Gary Linekerem. W obu meczach był remis 1:1, a zatem o wszystkim decydowały rzuty karne. Lech miał ogromną szansę na wygraną, ale jej nie wykorzystał.

Lata 90-te

W 1990, 92 i 93 r. poznaniacy sięgali po mistrzostwo kraju. Najlepsze spotkanie poprzedniej dekady "Kolejorz" rozegrał właśnie jesienią 1990 roku. Pokonał wówczas na stadionie przy ul. Bułgarskiej francuski Olympique Marsylia 3:2. W rewanżu było już gorzej większość zawodników narzekała we Francji na zatrucie pokarmowe, a Francuzi rozgromili poznaniaków 6:1. Od 1993 roku każdy kolejny sezon był już gorszy od poprzedniego. Klub borykał się z olbrzymimi kłopotami finansowymi musiał sprzedawać kolejnych zawodników, by przetrwać. W końcu czara goryczy się przelała w 2000 roku Lech po 28 latach opuścił szeregi ekstraklasy. Pierwszy sezon w II lidze był katastrofalny. Niewiele brakowały by drużyna znalazła się na samym dnie, czyli w III lidze. Ogromnym wysiłkiem udało się jednak uratować przed degradacją, a w kolejnym sezonie bez problemów wywalczyć awans do ekstraklasy.
W pierwszym roku po powrocie do pierwszej ligi poznaniacy walczyli przede wszystkim o bezpieczne miejsce w tabeli. Kolejny sezon rozpoczął się dla Kolejorza fatalnie. Po 5 kolejkach trenerem zespołu został niespodziewanie Czesław Michniewicz. Wybór tego młodego szkoleniowca okazał się strzałem w dziesiątkę, bo lechici zakończyli rozgrywki na 6 miejscu, ale przede wszystkim zdobylil Puchar Polski, w meczach finałowych pokonując odwiecznego rywala, Legię Warszawa. Kilkanaście dni później kibice w Poznaniu cieszyli się również ze zdobycia Superpucharu. Kolejne dwa sezony nie przyniosły już takich sukcesów, ale ligę Lech za każdym razem kończył w górnej części tabeli.

Nowe oblicze Lecha

Po sezonie 2005/06 doszło do przekształceń własnościowych klubu. Zainwestować w wizytówkę Wielkopolskiej piłki zdecydował się Holding Amica Wronki S.A, a pełna nazwa zespołu od tej pory brzmi KKS Lech Poznań S.A.

info: lechpoznan.pl

[El-Polako]

KKS LECH POZNAŃ

Najwyższe zwycięstwa w Ekstraklasie:

11:1 - Szombierki Bytom - 27 sierpnia 1950
8:0 - Szombierki Bytom - 23 października 1949
8:1 - ŁKS Łódź - 23 kwietnia 1949
7:0 - Garbarnia Kraków - 15 października 1950
7:1 - Hutnik Kraków - 14 listopada 1992

Jubileuszowe mecze w Ekstraklasie:

1. mecz - 14 marca 1948 Widzew Łódź - Lech Poznań 4:3
100. mecz - 19 października 1952 Lech Poznań - Lechia Gdańsk 6:0
500. mecz - 23 lutego 1980 Lech Poznań - GKS Katowice 1:0
750. mecz - 11 czerwca 1988 Lech Poznań - Widzew Łódź 2:0
1000. mecz - 15 kwietnia 1996 Górnik Zabrze - Lech Poznań 2:2
1100. mecz - 10 kwietnia 1999 Ruch Chorzów - Lech Poznań 2:1

Jubileuszowe bramki w Ekstraklasie:

1. bramka - 14 marca 1948 - Teodor Anioła (Widzew - Lech 4:3)
100. bramka - 16 października 1949 - Henryk Czapczyk (ŁKS - Lech 4:1)
500. bramka - 5 grudnia 1976 - Jerzy Kasalik (Lech - Górnik Zabrze 4:0)
750. bramka - 29 kwietnia 1984 - Bogusław Oblewski (Motor - Lech 1:2)
1000. bramka - 12 września 1990 - Czesław Jakołcewicz (Lech - Hutnik 5:2)
1250. bramka - 29 kwietnia 1995 - Jacek Dembiński (Zagłębie - Lech 2:2)
1500. bramka - 6 kwietnia 2003 - Bartosz Ślusarski - (Lech - Polonia 4:1)
1600. bramka - 20 sierpnia 2005 - Piotr Reiss - (Zagłębie- Lech 4:5)
1700. bramka - 18 sierpnia 2007 - Jakub Wilk - (Zagłębie - Lech 1:1)
1800. bramka - 2 sierpnia 2009 - Jakub Wilk - (Piast - Lech 1:3)

Lechici w klubie "300":

Hieronim Barczak - 367 (Lech)
Piotr Reiss - 319 (Lech)
Romuald Chojnacki - 312 (Polonia Bytom, Ruch, Lech)
Marek Rzepka - 310 (Lech, Sokół, GKS Bełchatów)
Waldemar Kryger - 301 (Lech)

Najdłużej w Lechu:

Jarosław Araszkiewicz - ponad 20 lat (od 11 maja 1983 do 3 czerwca 2003)
Piotr Reiss - 19 lat (od 1990 - 2009)
Jan Kaczmarek - ponad 17 lat (od 4 września 1955 do 20 września 1972)
Janusz Gogolewski - ponad 15 lat (od 21 marca 1948 do 18 czerwca 1963)
Mirosław Okoński - ponad 15 lat (od 24 lipca 1977 do 6 września 1992)
Damian Łukasik - ponad 14 lat (od 5 czerwca 1983 do 1 maja 1998)

[El-Polako]

KS WARTA POZNAŃ




:.Historia.-.Klubu.:

Długoletni prezes klubu Jerzy Lenartowski powiedział kiedyś, że Warta zaczęła się od piłki nożnej i że bez piłki nożnej nie będzie Warty. Trafności tych słów nie sposób podważyć. Klub powstał 15 czerwca 1912 roku, a już 18 sierpnia piłkarze Warty rozegrali pierwszy mecz – ich rywalem była niemiecka Hertha. W najśmielszych marzeniach nikt nie przewidywał, że Warciarze rozgromią rywali 9:2. Przypomnijmy skład, w jakim wystąpił zespół w tym historycznym spotkaniu: Sroka, Szyc, Beym, Lewandowski III, Cybichowski, Malinowski, Lewandowski II, Niedzielski, Lewandowski I, Masłowski, Kosicki. W 1913 roku rozegrano pierwsze Mistrzostwa Wielkopolski, w których oprócz Warty uczestniczyły zespoły Ostrowii i Posnanii. Historyczny, pierwszy w Wielkopolsce tytuł przypadł Warcie. Znacznie większe propagandowo znaczenie miało zwycięstwo nad niemieckim S.C. Union. Warciarze wygrali 4:2, a polska młodzież gromadnie zaczęła się wycofywać z niemieckich klubów i wstępować do Warty oraz Posnanii. Przyszedł też czas na pierwsze mecze poza Poznaniem. Warciarze rozegrali je we Lwowie z Czarnymi, otrzymując jednak srogą lekcję, przegrali bowiem 2:5 i 0:4.

Po zakończeniu I Wojny Światowej Warta zgłosiła swój akces do Polskiego Związku Piłki Nożnej i zdobyła pierwsze w wolnej Polsce mistrzostwo okręgu. Sukces ten powtórzyła w następnych latach, dzięki czemu uzyskała prawo startu w finale pierwszych piłkarskich mistrzostw Polski (zajęła w nich III miejsce). Zawodnik Warciarzy – Einbacher – zagrał natomiast w pierwszym międzypaństwowym meczu Polski z Węgrami. W 1922 roku piłkarze Warty sięgnęli po pierwszy tytuł wicemistrza Polski, przegrywając finałową rywalizację z Pogonią Lwów (remis 1:1 w Poznaniu, i porażka 0:1 na wyjeździe). W tym okresie rozszerzyły się kontakty międzynarodowe. Na stadionie przy ulicy Rolnej gościły zespoły: Victoria Żiżkov, BTC i Vasas Budapeszt. W 1926 roku utworzona została liga piłkarska składająca się z 14 drużyn. Warciarze wywalczyli w niej w następnym roku 3. miejsce (za Wisłą Kraków i 1 FC Katowice), a w kolejnym zajęli 2. pozycję. Dobrą formę potwierdzili w spotkaniach międzynarodowych. Przybysz, Staliński i Spojda zagrali też w reprezentacji kraju.

Rok 1929 był przełomowy dla piłkarskiego zespołu Warty. W 17 lat od chwili powstania klubu Warciarze sięgnęli po pierwszy tytuł Mistrza Polski, wygrywając ligową rywalizację z przewaga jednego punktu nad Garbarnią Kraków i trzech nad innym krakowskim zespołem – Wisłą. W drużynie, która wywalczyła krajowy prymat grali: Nowicki, Knioła, Radojewski, Rochowicz, Flieger, Przykucki, Fontowicz, Scherfke I, Przybysz, Scherfke II, Staliński, Wojciechowski, Śmiglak, Andrzejewski, Dębiński, Konieczny, Niziński, Uliwiak. W kolejnych latach „Zieloni” grali ze zmiennym powodzeniem. W 1935 roku zajęli 3. miejsce, w 1938 nawet 2., ale były też i lokaty gorsze. Nadal kilku Warciarzy powoływanych było do reprezentacji kraju: Staliński, Radojewski, Wojciechowski, bramkarz Fontowicz, a także Franciszek Scherfke (ten ostatni uczestniczył nawet w Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku w Berlinie). Ostatni przed wybuchem wojny mecz w Poznaniu rozegrano 20 sierpnia 1939 roku. Warciarze pokonali w nim Ruch Chorzów 5:2 i awansowali na 3 pozycję w tabeli.

Piłkarze Warty nie zrezygnowali z futbolu w czasie hitlerowskiej okupacji. Pod firmą Wildy, uczestniczyli w konspiracyjnych rozgrywkach o mistrzostwo Poznania. Kiedy tylko najkrwawsza z wojen się skończyła, zawodnicy Warty wybiegli na zdewastowany stadion przy ul. Rolnej. W 1946 roku Warciarze zakwalifikowali się do rozgrywek finałowych o mistrzostwo Polski, kończąc je na drugiej pozycji. To było zapowiedzią rosnącej formy i sukcesu w kolejnym sezonie. W 1947 roku „Zieloni” od początku spisywali się znakomicie, przegrywając w eliminacjach tylko dwa mecze i awansując do finału wraz z zespołami AKS Chorzów i Wisły Kraków. Nie dali w nich rywalom żadnych szans. Chorzowian pokonali 4:1 i 2:0, z Wisłą wygrali 2:0, a 30 listopada doszło w Poznaniu do wielkiego rewanżu z zespołem krakowskim. Już od wczesnych godzin rannych wszystkie drogi wiodły na Rolną. Na przepełnionych ponad miarę trybunach zgromadziło się ponad 20 tysięcy ludzi. Nikt nie żałował, że wybrał się na to spotkanie. Po znakomitej grze „Zieloni” wygrali decydujący mecz 5:2, zdobywając po raz drugi w historii tytuł Mistrza Polski. Autorami tego sukcesu byli następujący zawodnicy: Henryk Czapczyk, Piotr Danielak, Michał Dusik, Tomasz Dutkiewicz, Bolesław Gendera, Dionizy Gierak, Kazimierz Groński, Marian Jankowiak, Henryk Kaczmarek, Stanisław Kaźmierczak, Antoni Koźmiński, Feliks Krystkowiak, Kazimierz Lis, Mieczysław Mrowiec, Tadeusz Muszyński, Witold Podeszwa, Marian Skrzypniak, Zbigniew Szulc, Edmund Twórz, Bolesław Smólski, Tadeusz Weiss, Marian Witkowski i Witold Majcherek.

Niestety, krótko potem dla zespołu nadeszły gorsze czasy. W 1950 roku Warta po raz pierwszy w historii opuściła ekstraklasę, a w 1952 roku spadła nawet z II ligi. Zła passa trwała blisko 40 lat. Różnych sposobów próbowali działacze, by przełamać marazm. W Warcie pracowali szkoleniowcy z ogromnym doświadczeniem: Antoni Brzeżańczyk, Michał Matyas, Tadeusz Foryś. Zdarzały się awanse do II ligi (czasem w skutek reorganizacji), szybko jednak następował powrót do trzecioligowej rzeczywistości. Radość kibicom sprawiały niekiedy udane występy w Pucharze Polski, lub wicemistrzostwo kraju zdobyte w 1975 roku przez zespół juniorów.

W 1991 roku Warta prowadzona przez trenera Andrzeja Żurawskiego znów powróciła do II ligi. Jesień w wykonaniu beniaminka była jednak kiepska. W zimowej przerwie nastąpiła mobilizacja, udało się pozyskać sponsorów, trenerem został Wojciech Wąsikiewicz. „Zieloni” z trudem uratowali ligowy byt. Przed kolejnym sezonem pojawiła się szansa na grę w ekstraklasie, w czym pomóc miała fuzja z lokalnym rywalem Olimpią. Nie doszła ona do skutku. Warciarze przystąpili do rozgrywek w II lidze, w której radzili sobie nadspodziewanie dobrze. Dystansując wrocławską Ślęzę oraz Sokoła-Elektromis Pniewy, w czerwcu 1993 roku – po 43 latach przerwy – powrócili do ekstraklasy.

Radość Warciarzy i ich sympatyków była spora, ale niestety chwilowa. Zaczęły się kłopoty, szybko okazało się, że zespół budowany był na kredyt, który spłacić trzeba było… piłkarzami. Wśród tych, którzy pozostali, a byli to doświadczeni gracze, atmosfera panowała znakomita i ona w głównej mierze zadecydowała, że jesienią Warciarze grali jak na beniaminka bardzo dobrze. Zdobyte w tej części sezonu punkty pozwoliły im utrzymać się w gronie najlepszych. Drugi sezon występów w ekstraklasie był jednak gorszy. Rozbity kadrowo zespół nie był w stanie skutecznie konkurować z rywalami i w 1995 roku opuścił I ligę. Nie dość, że nie zdołał do niej powrócić, to po roku gry na zapleczu pierwszego frontu spadł do III ligi. Awans do II ligi udało się wywalczyć dopiero w 2007 roku, na 95-lecie Klubu, po meczach barażowych z Unią Janikowo.

Na koniec nie sposób nie wspomnieć o grupie utalentowanych wychowanków. Nie każdy klub może poszczycić się tak dobrą pracą z piłkarską młodzieżą. Maciej Żurawski (rocznik 1976), Arkadiusz Miklosik (1975), Tomasz Rybarczyk (1974) czy Piotr Tomaszczak (1975) jako kilkuletni chłopcy zaczynali kopać piłkę w Warcie. To tu swoje szlify piłkarskie zdobywał Krzysztof Ratajczyk, który poprzez Legię Warszawa trafił m.in. do Rapidu Wiedeń i Austrii Wiedeń. Obecnie najjaśniejszą gwiazdą wśród wychowanków Warty jest dwukrotny uczestnik mistrzostw świata, wielokrotny reprezentant Polski a obecnie zawodnik greckiej Larissy - Maciej Żurawski.

info: kswarta.pl

[El-Polako]

KS WARTA POZNAŃ

Od lipca 1997 do czerwca 1998 roku Sekcja Piłki Nożnej dysponowała dwoma zespołami seniorskimi (w II lidze oraz w klasie okręgowej) i 12 zespołami młodzieżowymi, występującymi w poszczególnych grupach wiekowych. Ze względu na prestiż oraz występy pierwszego zespołu seniorów II lidze, uwaga działaczy, sympatyków skierowana była na walkę o utrzymanie się w tej klasie rozgrywkowej. Niestety, zespół prowadzony w początkowej fazie przez trenera Mariusza Niewiadomskiego, a następnie przez trenera Andrzeja Żurawskiego, uplasował się na 15. miejscu w tabeli i został zdegradowany do III ligi. W tej drużynie występowali między innymi: Mariusz Bekas, Marcin Godlewski, Czesław Owczarek, Daouda Camara, Jakub Ostrowski, Dariusz Wojciechowski, Artur Topolski, Waldemar Przysiuda, Mariusz Tierling, Wojciech Weiss, Jacek Sommerfeld.

Zespół rezerw występował w klasie okręgowej i zakończył sezon w środku tabeli. Jeśli wyniki drużyn seniorskich nie zadowalały, to osiągnięcia grup młodzieżowych przyniosły pożądane efekty. Pierwszy zespół juniorów w Lidze Międzywojewódzkiej zajął 2. Miejsce i uznać musiał tylko wyższość zespołu poznańskiego Lecha. Drugi zespół juniorów (trener Mieczysław Wojtasik) zdobył 1. miejsce w Lidze Okręgowej, awansując do Ligi Międzywojewódzkiej. Zarząd KS Warta dokonał w tym okresie dwóch transferów definitywnych: Arkadiusz Onyszko przeszedł do Widzewa Łódź, a Maciej Żurawski do Lecha Poznań. Po spadku zespołu do III ligi i zmianie trenera (został nim Leszek Partyński), w rundzie jesiennej sezonu 1998/99 zespół zajmował 2. miejsce w tabeli za Amiką II Wronki. W lutym 1999 roku Zarząd podjął decyzję o kolejnej zmianie szkoleniowca. Przez trzy tygodnie zespół ponownie prowadził Andrzej Żurawski, by w marcu przekazać pracę szkoleniową trenerowi Jarosławowi Szubie. Niestety roszady trenerskie nie przyczyniły się do osiągnięcia sukcesu. W decydującej fazie rozgrywek zespół nie stanowił monolitu, a w kilku meczach można było zauważyć konflikt interesów i brak siły motywacyjnej. Było to zjawisko powiązane bezpośrednio z uchwałą Walnego Zgromadzenia Klubu z maja 1999 roku o zmianie statusu pierwszego zespołu seniorów z zawodowego na amatorski. W czerwcu 1999 roku rozwiązano umowę z trenerem Jarosławem Szubą. We władzach Warty mówiło się o wycofaniu zespołu do V ligi, jednak dzięki stanowczemu sprzeciwowi Zarządu Sekcji Piłki Nożnej podjęto skuteczne kroki w celu pozyskania środków finansowych na pierwszy zespół. Drużyna wystartowała w III lidze. Prowadzenie zespołu powierzono trenerowi Tomaszowi Wichniarkowi. Biorąc pod uwagę fakt drastycznej redukcji środków finansowych oraz odejście 15 podstawowych zawodników, należało się spodziewać obniżenia poziomu sportowego. W wyniku porozumienia z WKP Lech, kadrę zespołu wzmocnili tacy piłkarze jak Radosław Borykin, Marcin Godlewski, Piotr Sołtysiak, Maciej Brauza, Damian Zieniuk. Postawa zespołu po rundzie jesiennej była jednak słaba. Po pięciu meczach zrezygnowano z usług Tomasza Wichniarka a funkcję pierwszego trenera powierzono Antoniemu Pluskocie. Ostatecznie zespół uplasował się na koniec rundy jesiennej na 14. pozycji, a trener Pluskota zrezygnował z prowadzenia drużyny. Seniorski zespół rezerw do czerwca 1999 roku występował w klasie okręgowej, jednak ze względów finansowych nie zgłoszono go do kolejnych rozgrywek.

Struktura szkolenia w grupach młodzieżowych była zgodna z założeniami etapowości tego procesu. SPN posiadała dziewięć zespołów młodzieżowych. Pracą z najmłodszymi piłkarzami zajmowali się trenerzy: Andrzej Żurawski, Damian Salwin, Antoni Pluskota, Mieczysław Wojtasik, Jarosław Ciastowski, Eugeniusz Nowak, Arkadiusz Mikosik, Piotr Tomaszczak, Andrzej Powstański. Drużyny młodzieżowe brały aktywny udział w turniejach piłkarskich. Do spektakularnych sukcesów zaliczyć można wygranie przez drużynę z rocznika 1984 (trener Antoni Pluskota) prestiżowego turnieju w Dobiegniewie w lipcu 1999 roku. Jednym z elementów intensywnego szkolenia były też zorganizowane przez Sekcję obozy szkoleniowe w Lwówku, Błażejewku, Świeradowie, Mielnie i Sierakowie. Na liście talentów Wydziału Szkolenia OZPN pojawili się wychowankowie Warty, m.in. Konrad Majewski, Damian Wdowczyk, Mariusz Piotrowski, Tomasz Zibert, Łukasz Lebioda, Mariusz Niedbała, Mikołaj Wieczorek, Michał Juszczak, Łukasz Szaj czy Maciej Lesiński.

Na początku 2000 roku Zarząd SPN funkcję trenera pierwszego zespołu powierzył Tadeuszowi Łuczakowi, byłemu zawodnikowi i wychowankowi klubu. Dobra praca szkoleniowa, a także zorganizowane z dużym wysiłkiem zgrupowanie w Wągrowcu doprowadziło do osiągnięcia 10. miejsca na koniec sezonu. Wiosną do kadry klubowej doszli m.in. Mateusz Olszowiec, Tomasz Sangowski, Rafał Mielcarek. Przygotowania do rundy jesiennej w sezonie 2000/01 poprzedzone były dokonaniem szczegółowej analizy możliwości kadrowych. Do WKP Lech powrócili zawodnicy uprzednio z niego wypożyczeni. Kadrę wzmocniono Błażejem Jankowskim, Tomaszem Magdziarzem, Bartłomiejem Zalewskim, Tomaszem Parzym, Piotrem Kasperskim, Dariuszem Wojciechowskim, Rafałem Kasalikiem. Wypożyczono też Arkadiusza Miklosika (WKP Lech), Mariusza Tierlinga i Wojciecha Weissa (Patria Buk).

Tak przygotowana dróżyna po rundzie jesiennej zajęła 3. miejsce. W skład zespołu szkoleniowego wchodzili: trener Bogusław Głuszkowski (przygotowanie fizyczne), trener Krzysztof Bladocha (przygotowanie bramkarzy).

W przerwie zimowej kadrę klubową uzupełnili: Jakub Ostrowski, Radosław Borykin, Damian Nawrocik, Przemysław Konicki, Mikołaj Szymański oraz juniorzy: Wojciech Frąckowiak, Mariusz Piotrowski, Mariusz Niedbała, Maciej Lesiński, Sebastian Jankowski, Dariusz Cudny. Z początkiem stycznia do Lechii Gdańsk wypożyczono z kolei Dariusza Wojciechowskiego.

Zespół zajął 2. miejsce w rozgrywkach, niestety ze stratą aż 9 punktów do Arki Gdynia. Z drużyny ubyło wielu czołowych zawodników i w decydujących meczach zabrakło charakteru i doświadczenia boiskowego. Należy dodać, że w rundzie wiosennej został rozpoczęty proces promowania młodych zawodników, zgodnie z założeniami długofalowej polityki personalnej. W świetle pogarszającej się sytuacji finansowej klubu było to rozwiązanie słuszne, choć w bliskiej perspektywie wpłynęło na obniżenie poziomu sportowego.

W roku 2000 z inicjatywy trenera Andrzeja Powstańskiego w sekcji powstała piłkarska drużyna kobiet. W pierwszym oficjalnym meczu zmierzyła się ona z utytułowaną ekipą Medyka Konin. Mecz zakończył się remisem 1:1. Historyczna bramkę dla Warty zdobyła Dominika Skubińska. Po stadium organizacji drużyna wystartowała w rozgrywkach II ligi kobiecej, by później awansować do I ligi. Niestety kłopoty finansowe i bazowe sprawiły, że Sekcja zrezygnowała z prowadzenia tej drużyny.

Po zakończeniu sezonu 2000/2001 nastąpiła zmiana trenera zespołu seniorów. Opiekę szkoleniową powierzono trenerowi Wojciechowi Wąsikiewiczowi, którego asystentem został Krzysztof Pancewicz. Ze względu na uwarunkowania ekonomiczne zrezygnowano z takich piłkarzy, jak Piotr Prabucki (przeszedł do Aluminium Konin), Radosław Borykin i Damian Nawrocik (wrócili do WKP Lech), Jacek Sommerfeld (zrezygnował z gry) i Mikołaj Szymański. Kadrę uzupełnili Michał Juszczak, Mikołaj Przybył (z zespołu juniorów), Piotr Stępniewicz (z BKS Bytyń), Gerard Putz (z Victorii Września) i Kamil Kucia ( z Górnika 09 Mysłowice).

Po obiecującym początku zespół jesienią przechodził kryzys i rundę ukończył na 9. miejscu. W trakcie rundy zespół opuścił Jakub Ostrowski (do Aluminium Konin), co przy kłopotach zdrowotnych Bartosza Zalewskiego, Bartosza Łeszyka i Tomasza Parzego spowodowało regres.

Zespoły młodzieżowe odniosły w roku 2001 kilka znaczących sukcesów. Drużyna juniorów starszych (trener Andrzej Żurawski) zdobyła Puchar Prezesa WZPN, a juniorzy młodsi (trener Antoni Pluskota) zdobyli mistrzostwo Wielkopolski w piłce halowej. Drużyna rocznika 1986 (trener Jarosław Ciastowski) wygrała prestiżowy Dobiegniew Cup 2001. W zespołach młodzieżowych pojawiła się cała plejada młodych, zdolnych piłkarzy powoływanych do kadry Wielkopolski i kadry Polski (Tomasz Bzdęga, Łukasz Lebioda, Łukasz Kubzdyl, Bartosz Kotarski). Ze sztabu trenerskiego odeszli Arkadiusz Miklosik i Andrzej Powstański. Kadrę uzupełniono trenerami Mirosławem Marciniakiem i Sławomirem Kurpiewskim.

W rundzie wiosennej sezonu 2001/2002 kadrę pierwszego zespołu wzmocnił Zbigniew Zakrzewski (który wyrósł na pierwszoplanową postać w Warcie) oraz juniorzy: Damian Ludwiczak, Łukasz Kubzdyl i Tomasz Bzdęga. Drużyna ukończyła rozgrywki na dobrym, 4. miejscu. Kłopoty finansowe sekcji sprawiły, że w lipcu drużynę opuścił trener Wojciech Wąsikiewicz. Zarząd Sekcji powierzył prowadzenie ekipy seniorów jego asystentowi Krzysztofowi Pancewiczowi. Była to jego pierwsza samodzielna praca szkoleniowa na takim szczeblu rozgrywek. Zespół opuścili też m.in. Zbigniew Zakrzewski (powrót do Lecha) i Piotr Tomaszczak (do Obry Kościan). Skład uzupełniono Tomaszem Rybarczykiem, Przemysławem Minge, Janem Stronczyńskim, Przemysławem Otuszewskim (doszedł z zespołu juniorów). Wiosną 2003 roku do drużyny dołączył także Grzegorz Matlak. Te karkołomne roszady kadrowe spowodowane były widmem spadku z III ligi. Po początkowych sukcesach jesienią, w rundzie wiosennej drużyna balansowała na granicy strefy spadkowej. Ostatecznie zajęła 14. miejsce i utrzymała się w III lidze.

[El-Polako]

KS WARTA POZNAŃ

W czerwcu 2003 r. do Warty powrócił trener Wojciech Wąsikiewicz, który objął obowiązki I trenera, a Krzysztof Pancewicz został jego asystentem. Skład drużyny uległ gruntownemu przemeblowaniu. Odeszli m.in. Tomasz Parzy i Mariusz Niedbała. Z Obry Kościan sprowadzono Piotra Tomaszczaka, Macieja Chmieleckiego, Dariusza Reyera, Marcina Wojciechowskiego i Krzysztofa Gościniaka. Z Arki Gdynia przyszedł Jacek Wosicki, z Aluminium Konin – Piotr Najewski Piotr, z Unii Janikowo pozyskano Marcina Florka, wreszcie z Tucholanki Tuchola - Sławomira Suchomskiego. Plejada nazwisk miała dać wysoką pozycję w lidze, jednak tak się nie stało. W klasyfikacji końcowej drużyna zajęła 8. miejsce, nieadekwatne do założonego celu. Trener Wojciech Wąsikiewicz podał się do dymisji. Konsekwencją tak prowadzonej polityki kadrowej stały się olbrzymie kłopoty finansowe Sekcji w kolejnych latach.

Drużyny młodzieżowe w swoich grupach wiekowych plasowały się na czołowych miejscach rozgrywek prowadzonych przez WZPN. Pracę z młodzieżą zakończyli Tomasz Parzy, Damian Salwin i Antoni Pluskota. W ich miejsce zarząd zatrudnił trenerów: Piotra Łukaszewskiego, Ryszarda Krzyżana i Eugeniusza Zarembę. Jesienią 2003 roku pod patronatem Macieja Żurawskiego powołano Szkółkę dla najmłodszych roczników (1995/1996). Efekty naboru przerosły oczekiwania, zgłosiło się 250 chłopców, z których do dalszego szkolenia wyselekcjonowano 40 najzdolniejszych.

Bardzo wysokie notowania naszych młodych piłkarzy zaowocowały powołaniem do kadry Polski U-17 Łukasza Lebiody oraz do kadry Wielkopolski aż 20 zawodników z rocznika 1991, 1989, 1988.

Bardzo trudna sytuacja pierwszego zespołu po odejściu trenera Wąsikiewicza oraz po zapaści finansowej spowodowała, że zarząd Sekcji pilnie poszukiwał wyjścia z patowej sytuacji. Z pomocą sponsorów – firm RED BOX oraz Reflex – znaleziono rozwiązanie. Utworzyła się grupa inicjatywna z Robertem Jankowiakiem (RED BOX), Alfredem Jerszyńskim (Reflex), Waldemarem Ząbkiem (działacz sportowy), Andrzejem Żurawskim (SPN Warta), która zaproponowała objęcie funkcji trenera pierwszego zespołu Jarosławowi Araszkiewiczowi. Propozycja została przyjęta. Jednocześnie dyrektorem sportowym Sekcji został Zbigniew Śmiglak. Grupa inicjatywna zobowiązała się przygotować podwaliny finansowe pod dalsze funkcjonowanie zespołu w III lidze. Trener Jarosław Araszkiewicz podjął swoje obowiązki w połowie lipca 2004 roku.

Nowy trener zabrał się ostro do pracy. Do gry w Warcie powrócili: Tomasz Magdziarz, Sławomir Konkiewicz, Dariusz Wojciechowski, Alain Ngamayama. Do składu dokooptowano Janusza Niedźwiedzia, Tomasza Lewandowskiego, Bartłomieja Koniecznego, Łukasza Mowlika i Łukasza Berczyńskiego, a wiosną – po odejściu m.in. Piotra Tomaszczaka, Łukasza Mowlika i Bartłomieja Koniecznego – skład uzupełniono Czesławem Owczarkiem (został on również asystentem trenera Araszkiewicza), Norbertem Tyrajskim, Krzysztofem Piosikiem i Maciejem Piątkiem. W szerokiej kadrze znaleźli się też utalentowani juniorzy Warty – Paweł Rydlewski, Rafał Napierała, Łukasz Lebioda, Bartosz Kotarski, Maciej Ratajski i Marcin Michałowski. Wydawało się, że po solidnie przepracowanych okresach przygotowawczych letnim i zimowym, drużyna powalczy o awans. Niestety, początki były bardzo trudne. Zespół nie tworzył jesienią monolitu. Jednak np. zwycięstwo nad Lechią Gdańsk 5:1 świadczyło o dużym potencjale drużyny. Bardzo dobra runda wiosenna sprawiła, że drużyna z jedną przegraną (z Lechią Gdańsk, która awansowała do II ligi) zajęła w sezonie 2004/2005 4. miejsce w lidze. Osiągnięty wynik stwarzał ogromne nadzieje na sukces sportowy w sezonie następnym. W okresie letnim z drużyny odeszli Norbert Tyrajski (wyjazd do Grecji), Łukasz Berczyński (Remes Opalenica) Janusz Niedźwiedź (Tur Turek), Tomasz Bzdęga (Kania Gostyń), Przemysław Małecki (Sparta Oborniki), Maciej Ratajski (Victoria Września), Łukasz Lebioda (Lech II Poznań). Wobec dużych ubytków kadrowych (szczególnie bolesna była strata Tyrajskiego), uzupełnienia kadry nie były zbyt imponujące. Pozyskano bramkarza Łukasza Radlińskiego z Jaroty Jarocin oraz kilku młodzieżowców m.in. Krzysztofa Sikorę (Obra Kościan) i Grzegorza Manię z drużyny juniorów. Zespół nie zachwycił dobrą grą i rundę jesienną zakończył na 10. miejscu.

Drużyny młodzieżowe osiągnęły w sezonie 2004/2005 zadowalające wyniki sportowe, szczególnie w rocznikach 1991 (trener Jarosław Ciastowski), 1992 (trener Eugeniusz Zaremba), 1993/94 (trener Ryszard Krzyżan), 1995/1996 (trener Andrzej Żurawski), które zajęły 1. miejsca w swoich grupach wiekowych w Wielkopolsce. Dobra praca z młodzieżą zaowocowała powołaniem do kadry Polski U-19 Rafała Napierały. Nastąpiły też roszady w sztabie trenerskim grup młodzieżowych - Ryszarda Krzyżana zastąpił Przemysław Bereszyński, Piotra Łukaszewskiego - Antoni Pluskota, Eugeniusza Zarembę - Jarosław Zawadzki, a szkolenie bramkarzy przejął Artur Topolski - bramkarz pierwszej drużyny.

Początek grudnia 2005 roku przyniósł kolejne zmiany w sekcji piłki nożnej Warty. Po rezygnacji Alfreda Jerszyńskiego nowym prezesem SPN Warta Poznań został Janusz Urbaniak – prezes firmy Drogbet. To za jego sprawą znacznie poszerzyło się grono sponsorów Warty. Potrafił przyciągnąć wiele firm z branży budowlanej, które do dnia dzisiejszego wspierają drużynę „Zielonych”.

W przerwie zimowej 2005/2006 z Warty odeszli Dariusz Cudny (transfer do Zawiszy Bydgoszcz), Tomasz Rybarczyk (koniec kariery), Sławomir Konkiewicz, Maciej Piątek i Krzysztof Sikora. Starania trenera Araszkiewicza doprowadziły do uzupełnienia składu Patrykiem Halaburdą (z Kotwicy Kołobrzeg), Przemysławem Konickim i Waldemarem Kuczyńskim (z Mieszka Gniezno), Dariuszem Łożyńskim (z Amiki Wronki). Z zespołu juniorów doszli Michał Steinke i Bartosz Wrzesiński. Runda wiosenna nie była jednak imponująca. Mimo pełnego zabezpieczenia finansowego i organizacyjnego drużyna zajęła 9. miejsce. Trener Jarosław Araszkiewicz oddał się do dyspozycji Zarządu SPN. Dymisja nie została przyjęta. Zespół w sezon 2006/2007 wchodził z tym samym trenerem i założeniem awansu do II ligi. Zespół opuścili Patryk Halaburda, Przemysław Konicki, Waldemar Kuczyński, do Nielby Wągrowiec wypożyczono Bartosza Kotarskiego. Po objęciu funkcji trenera III-ligowej Jaroty Jarocin z gry w ekipie „Zielonych” zrezygnował Czesław Owczarek. W ich miejsce sprowadzono Błażeja Jankowskiego (Zagłębie Sosnowiec), Pawła Posmyka (Pogoń Świebodzin), Pawła Ignasińskiego (Amica Wronki), Krzysztofa Potasia (Sparta Oborniki), Tomasza Bekasa i Macieja Brauzę (Nielba Wągrowiec). Drużyna rozpoczęła rozgrywki z dużym rozmachem. Przez wiele kolejek plasowała się na czołowych pozycjach (nawet na 1. miejscu). Niestety, w końcówce sezonu jesiennego przyszedł kryzys i tylko szczęśliwe rozstrzygnięcia wśród potencjalnych kandydatów do awansu (Kani Gostyń, Tura Turek, TKP Toruń, Amiki Wronki) sprawiły, że w połowie rozgrywek Warta zajmowała 5. miejsce z trzema punktami straty do lidera i z realnymi szansami na upragniony awans, szczególnie w roku 95-lecia Klubu. Ofensywa „warciańskiej młodzieży” sprawiła, że stałe miejsce w pierwszej drużynie znaleźli Rafał Napierała i Michał Steinke. W sezonie tym udanie zadebiutował 16-latek Damian Pawlak.

Wysoki poziom szkolenia młodzieży zaowocował również powołaniami zawodników Warty do kadry Polski w rocznikach 1987 (Rafał Napierała), 1988 (Michał Steinke), 1990 (Damian Pawlak). W szkółce pod patronatem Macieja Żurawskiego pojawiły się kolejne talenty. Tacy gracze jak Dominik Drzewiecki (1995) czy Norbert Staniszewski (1996) mają dużą szansę na zaistnienie w profesjonalnym futbolu w nieodległej przyszłości.

Runda rewanżowa rozpoczęła się od bardzo obiecującego zwycięstwa 5:1 nad Jarotą Jarocin, jednak kolejne mecze przyniosły rozczarowanie. Z drużyną Warty pożegnał się trener Jarosław Araszkiewicz. Nowym szkoleniowcem został Ryszard Łukasik. Drużyna grała w kratkę, ale również inni pretendenci do awansu miewali słabsze występy. Warta na kolejkę przed końcem sezonu miała zagwarantowany udział w meczach o miejsce w II lidze. W losowaniu par spotkań barażowych Zieloni trafili na dobrze sobie znanego rywala – Unię Janikowo. Po pierwszym, remisowym spotkaniu w Poznaniu niewielu dawało Warcie szanse na awans. Jednak wspaniały początek meczu w Janikowie doprowadził drużynę Warty do upragnionego celu. Przerwa między rozgrywkami była bardzo krótka – przygotowania również. Warta rozpoczęła rozgrywki II ligi praktycznie w tym samym składzie, który wywalczył awans (jednak bez Radlińskiego, Potasia, Steinke i Wrzesińskiego). W jedenastu kolejnych spotkaniach pod wodzą Ryszarda Łukasika drużyna Warty nie odniosła żadnego zwycięstwa. Konsekwencją słabych wyników była zmiana trenera, którym został Bogusław Baniak. Warta zaczęła odrabiać zaległości punktowe. Wygrała trzy spotkania – z Pelikanem Łowicz, Zniczem Pruszków i Kmitą Zabierzów oraz zremisowała z pretendentami do awansu: Śląskiem Wrocław i Arką Gdynia. Wyniki te dały nadzieję na lepszą wiosnę i walkę o pozostanie Warty w tej grupie rozgrywkowej.

Zakończenie

W Warcie gra się w piłkę nożną już 95 lat. Wkrótce minie 100 lat i ta historia będzie trwała jeszcze dłużej, czego życzymy sobie wszyscy. Przez te lata przewinęło się w klubie tysiące zawodników i wielu ludzi szczerze oddanych futbolowi. Jedni zaliczyli tu krótki epizod, inni wpisali się w historię klubu złotymi zgłoskami. W minionym dziesięcioleciu pożegnaliśmy tych wielkich: mistrzów Polski z 1947 roku Stanisława Kaźmierczaka „Żyletę”, Kazimierza Grońskiego „Gaśnicę”, szczerze oddanych piłce Honorowych Członków Klubu Kazimierza Bilskiego, Aleksandra Kaźmierczaka, czy też piłkarza, trenera i wychowawcę młodzieży Zdzisława Konieczkę. Cześć ich pamięci!